Termo co que se identifican, a partir da segunda metade do século XIX, os teatros e compañías que albergaban propostas escénicas novidosas, experimentais ou vangardistas.
Termo co que se identifican, a partir da segunda metade do século XIX, os teatros e compañías que albergaban propostas escénicas novidosas, experimentais ou vangardistas.
Termo co que se identifican, a partir da segunda metade do século XIX, os teatros e compañías que albergaban propostas escénicas novidosas, experimentais ou vangardistas.
Vid. Kabuki
Vid. Comunicación teatral
Concepto referido á aptitude do teatro clásico, fundamentalmente no aspecto textual, en relación cun equilibrio entre forma e contido que determina a corrección da obra.
Elemento estrutural da intriga situado ao final da obra que implica a resolución dos distintos fíos causais do argumento.
Vid. Fatum
1. Fórmula enunciativa propia do drama.
2. Xénero literario que organiza a ficción a partir da conversa entre dous ou máis personaxes.
Forma propia da polifonía discursiva que xera especificidades semántico-pragmáticas na construción dos textos.
Do grego διάζωμα, é o corredor horizontal que facilita o acceso do público aos asentos na grada (koilón) do theatron grego. Vid. Ilustración no termo “theatron”
Texto de extensión e alcance variábel, como un enunciado emitido por un narrador ou un observador externo e que adquire certo sentido só se se atende á lectura do texto escrito, prescindindo do espectáculo representado e as diferentes formas de intervención do personaxe na obra.
Directamente tomado do grego διήγησις, co significado de “relato”, o termo pasa a denominar o acto de contar e, por extensión, a ficción. Xa que a teoría literaria identificou desde Platón a diéxese coa narración, algo que recolle Aristóteles na súa Poética, identifícase habitualmente coa historia ou fábula, contraposta ao discurso que implicaría o emprego […]
Disxuntiva ante a cal se atopan os personaxes, especialmente os heroes na traxedia clásica, nunha situación habitualmente climática e na cal se ven obrigados a escoller entre dúas solucións que poden ser equivocadas, ou ambas inaceptábeis, e que reforzan o destino tráxico ou o pathos, sufrimento e infortunio do personaxe.
É un dispositivo eléctrico ou un reostato que posúe diferente número de canles para distribuír a corrente eléctrica e cumprir a función de regulador.
Celebracións ou festividades dedicadas ao deus Dionisos na Ática, as chamadas dionisias rurais, e sobre o ano 600 a.C. na cidade de Atenas durante o mes de marzo, que duraban seis días e que están moi relacionadas coa fertilidade, o sexo, o viño e o teatro.
Vid. Enunciación escénica Organización e disposición do material semiolóxico tanto na posta en escena coma no texto dramático orientada a xerar un significado complexo que debe ser interpretado polo espectador, espectadora, lector ou lectora. Na análise de espectáculos, atenderase especificamente ese modo de organización co fin de facer explícitos os seus mecanismos compositivos e aportar […]
Chamado orixinalmente Verfremdungseffekt, trátase dun procedemento para crear distancia teatral ou estrañamento investigado, entre outras correntes, a través do Teatro Épico de Bertold Brecht.
Composición poética ou canto coral da Antiga Grecia. Era unha oda lisonxeira, entusiasta e vivaz, onde o corifeo recitaba composicións, normalmente de forma irregular, acompañado por un coro de ata 50 membros que danzaban e tocaban instrumentos, vestidos de sátiros ou faunos.
Característica propia da dramaticidade que estrutura o discurso dramático a través de dúas modalidades discursivas diferentes. Unha, a das didascalias, constrúe un suxeito da enunciación indeterminado que algúns autores identifican co “autor implícito”; a segunda, a dos monólogos, diálogos ou polílogos, ten como suxeitos da enunciación as figuras ficcionais do drama.
Tipo de teatro que presenta accións, textos, imaxes, xestos que non son xerados dende a ficción, senón dende a propia realidade.
Vid. Atelana
Concepto que se refire aos elementos indiscutíbeis ou certezas cos que se conforma a definición dun obxecto dado.
Xénero que nace no século XVIII a partir da reformulación do teatro aristotélico xurdida da necesidade de atopar unha modalidade intermedia entre a comedia e a traxedia, capaz, ademais, de integrar o decoro dezaoitesco e as condicións da pièce bien faite.
Drama burgués de circunstancia e de realismo cotián
Xénero propio do teatro expresionista que, na busca da ruptura coa estrutura clásica do drama organizado en actos, organiza a trama a través de sinxelos cadros ou pequenas escenas que van poñendo en relación os distintos personaxes da peza.
Xénero dramático con profusión na Francia e Alemaña de finais do S. XVIII e XIX e que presenta situacións fantásticas e espazos exóticos, misteriosos e sombríos ou macabros, mesmo.
É un dos xéneros dramáticos da Grecia Clásica, xunto coa traxedia e a comedia. Pode dicirse que era unha traxedia divertida, con presenza de elementos paródicos e cómicos en asuntos serios, unha estrutura similar á da traxedia, pois contaba con prólogo, párodos, episodios e éxodo, mais a diferenza desta podía conter certos vulgarismos, coloquialismos e unhas construcións sintácticas máis simples.
Propiedade esencial da literatura dramática. É o especificamente dramático, aquilo que outorga a condición de dramático a un texto, distinguíndoo por tanto doutros xéneros literarios coma a narrativa ou a lírica.
Tecnicismo latino empregado para nomear a lista de personaxes dunha obra dramática. Significa, literalmente, “personaxes do drama”.
Persoa encargada de escribir o texto dramático, así coma a dramaturxia para unha peza escénica, labor que tamén pode comprender a elaboración das partituras visual, sonora e de accións físicas, actividade máis específica pola que recibe o nome de dramaturxista.