Estilo da arte escénica e da literatura dramática que rompe coa tradición do drama realista e presenta primordialmente situacións de personaxes en contextos de illamento, reflexión existencial ou (pos)liminal, con tendencia cara ao disparatado e o humor que poden ter as intervencións ou os diálogos aparentemente inconexos desta nova ficción afastada das lóxicas da realidade ou da congruencia entre a acción e o pensamento expresado.
No Método de Konstantin Stanislavski, é a unidade básica dunha técnica de ensaios baseada na representación estimulada a través da imaxinación da actividade física do personaxe.
No Método de Konstantin Stanislavski, é a unidade básica dunha técnica de ensaios baseada na representación estimulada a través da imaxinación da actividade física do personaxe.
Vid. Método
Vid. Axitación e propaganda, Teatro de
Vid. Carro
Termo habitualmente empregado en castelán, alojero. Vid. Curral de comedias
No Método de Konstantin Stanislavski, técnica de ensaio baseada na aplicación á análise textual do drama dos principios teórico-literarios do formalismo ruso.
Vid. Coñecemento afectivo
Termo empregado habitualmente en castelán, aposentos. Vid. Curral de comedias
Persoa encargada de asistir á actriz ou actor cando lle esquece o texto, sexa nos ensaios, sexa durante a función.
Tipo de farsa da Antiga Roma, procedente da cidade de Atella, posteriormente importada a Roma segundo o historiador Tito Livio e que se considera como un dos precedentes da Commedia dell’arte italiana.
Músico que acompañaba o coro e guiaba a procesión coa que se iniciaban as dionisíacas.
Óboe dobre propio do culto a Dionisos.
O auto ou auto sacramental é un xénero dramático renacentista, con orixes no teatro relixioso medieval.
Vid. Auto
Concepto procedente do movemento soviético, cuxo máximo expoñente foi o Outubro revolucionario de 1917, destinado a realizar novas postas en escena multitudinarias, que empregasen apeiros e elementos dos traballadores e falasen das demandas e opresións da clase obreira, sementando as bases ideolóxicas do comunismo.
É un xénero escénico que xorde en Francia no S. XVI, importado dende Italia por Catarina de Medici, raíña consorte de 1547 a 1559, mecenas das artes e de espírito humanista. Combina música, danza, poesía e pantomima e foi un dos sinais de esplendor da corte francesa en espazos cortesáns, xardíns e pavillóns transformados con grandes escenografías onde antes se practicaba o xogo de pelota.
Importante período histórico do teatro europeo do S. XVII en que se consolidan as tradicións teatrais europeas, principalmente o teatro do Século de Ouro español, a Commedia dell’arte italiana, o Clasicismo francés ou o Teatro Isabelino en Inglaterra.
Concepto estético propio do clasicismo. Refírese ao obxecto da mímese artística como unha natureza idealizada capaz de expresar os parámetros do decoro.
Método de adestramento actoral desenvolvido por Vsevolod Meierhold que persegue a precisión na execución das ordes dadas desde a dirección escénica.
Vid. Barroco, Teatro
Vid. Barroco, Teatro
Termo procedente da historiografía teatral francesa co que se identifica o teatro burgués
Especie de xograr de orixe galega, localizado a finais do século XVI.
Fórmula visual, que fai referencia a un tipo de composición escénica polo cal os actores e actrices fican estáticos e sen falar, reproducindo unha estampa case coma unha fotografía.
Vid. Commedia dell’arte
Plataforma de madeira de, aproximadamente, dous metros de altura e normalmente con rodas sobre a cal se representaban os misterios medievais.
Termo empregado habitualmente en castelán, cazuela. Vid. Curral de comedias.