Na traxedia grega, erro ou ignorancia do heroe, que provoca a catástrofe.
Na traxedia grega, erro ou ignorancia do heroe, que provoca a catástrofe.
Obstinación ou arrogancia do heroe que o leva a unha situación funesta.
Literalmente, “Xoán Chourizo”. Nome dun personaxe tipo da farsa alemá dos séculos XVI e XVII, emparentado con Arlequino ou Bernadon, que representa ao parvo que en parte é hábil, ou ao tolo ao que as tolerías axudan a desenvolverse nunha vida de picaresca na que o sentido práctico predomina sobre o intelectual.
Vid. Kabuki
Vid. Melodía
Disciplina filosófica que reflexiona sobre como se estabelece o sentido dos textos e, por tanto, sobre cales son os procedementos intelectuais que rexen a interpretación.
Personaxe principal ou protagonista que actúa como motor do argumento.
Sucesión ordenada causal e cronoloxicamente dos acontecementos da acción nunha peza teatral, identificábel, nalgúns corpos teóricos, coa fábula. Na análise de espectáculos, unha das partes da atención terá que ver coa determinación e síntese desa orde de acontecementos vencellados aos temas que trata a obra entendendo ambas cousas coma o significado da mesma. Deste xeito, […]
Vocábulo empregado na Antigüidade para referirse aos actores de teatro.
Topos constante do teatro do Século de Ouro español e doutras tradicións literarias que pode provocar situacións dramáticas tráxicas ou xocosas. Este tema recorrente na literatura dramática áurea refírese á reputación, distinción, gabanza ou fama dun determinado personaxe e que, no desenvolvemento da trama, habitualmente terá que salvagardar, recuperar ou restaurar.
Conxunto de preconceptos desde os que se dá a recepción da obra artística, constituíndo unha parte fundamental do proceso de construción do sentido da obra por parte do lector/espectador.
Na Poética de Aristóteles, é, canda a mágoa, unha das emocións que se purgan a través da experiencia estética da traxedia, dando lugar á catarse.
Termo grego para referirse ao actor.