Vid. Kathakali
Vid. Kathakali
Peza cómica breve de carácter xocoso e que forma parte da tradición popular do teatro español.
Procedemento polo que se critican e esaxeran comportamentos e vilezas da sociedade nunha época determinada e que se resolve como un recurso da comicidade moi empregado pola farsa ou pola comedia en xeral.
Xénero da Grecia Clásica, intepretado por un coro de sátiros, de tema lendario ou mitolóxico e para o que empregaban indumentarias con pelaxes de animais, falos de gran tamaño e outros elementos de utilería.
Vid. Semioloxía teatral
Vid. Semioloxía teatral
Proceso polo cal un signo experimenta unha traslación ou readxudicación do seu significado.
Unidade mínima de significado na posta en escena caracterizada pola súa natureza icónica, múltiple e simultánea.
Vid. Icono
1. Tipo de signo no que a relación co referente é de carácter arbitrario (por exemplo, o signo lingüístico).
2. Signo que representa unha entidade abstracta. Trátase, neste senso, dunha figura retórica do pensamento empregada para expresar conceptos abstractos a través de signos que sorprenden pola asociación que implican ou que estabelecen unha semiose complexa pola espiral evocadora que xeran.
Sistema teatral que, por ter acadado un certo grao de madurez e desenvolvemento, posúe un funcionamento normal e complexo.
Sistema teatral que, pola súa mocidade ou polas súas múltiples anomalías, non desenvolveu aínda o funcionamento normal de todos os seus factores.
Vid. Método
Segundo a Teoría de Polisistemas de Itamar Even Zohar, sistema é unha rede de relacións sociais arredor dunha determinada actividade. O sistema teatral, por tanto, consistirá no conxunto de interrelacións entre os distintos axentes e accións en torno á actividade que denominamos “teatro”.
Zona do theatron grego onde se realizaba a ficción teatral.
Técnica e xénero teatral que consiste na representación de historias empregando figuras que se manipulan detrás dunha tea, que se ilumina pola parte oposta ao público.
Canción introducida como mecanismo de distanciamento no Teatro Épico de Bertodl Brecht.
Vid. Drama por estacións.
Orixinalmente, coincidencia entre a unidade sintáctica e a métrica e tamén intervencións de cada personaxe que ocupa un único verso.
No Método de Konstantin Stanislavski, subtexto é todo aquilo que non está explicitamente escrito no texto dramático pero que serve para definir o personaxe e interpretalo na posta en escena.
En sistemas escénicos de intervención pública, é a asignación de recursos económicos desde a Administración aos diversos axentes de produción (compañías privadas, entidades para a exhibición e distribución, etc.).
Vid. Acontecemento.
Termo co que Gordon Craig se refire ao traballo da actriz ou actor a partir dun modelo de non-interpretación (non acting) que non pase pola encarnación do personaxe e o estudo psicoloxista que conduciría ao teatro naturalista, senón pola actuación a modo de autómata en mans do director-demiúrgo, procurando así un teatro de arte, antiteatral.
Meta final do personaxe, resultante da suma de todos os obxectivos que guían as súas accións na partitura total da obra
Estilo teatral das vangardas que se asocia coa lóxica do onírico, coa sobreposición do mundo dos soños.
Expectativa concreta de angustia, inquedanza ou preocupación arredor dalgún dos personaxes.