É unha convención dramática, pola cal un personaxe fala ao público ou a outro personaxe sen que un ou varios personaxes patentes na escena o escoiten e polo tanto reaccionen a esa información ou confesión, que normalmente revela os obxectivos, confidencias íntimas ou burlas sobre os que non escoitan. Pódese considerar o aparte unha especie […]
Forma de aparte en que o personaxe rompe a cuarta parede dirixíndose ao público, sexa mantendo ou non a ilusión como tal personaxe dentro do marco ficcional de referencia.
Signo realizado polo público ao finalizar unha mensaxe exhibida co fin de comunicar de xeito non verbal a súa aprobación.
Termo empregado habitualmente en castelán, aposentos. Vid. Curral de comedias
Persoa encargada de asistir á actriz ou actor cando lle esquece o texto, sexa nos ensaios, sexa durante a función.
É unha estrutura de metal que forma parte da tremoia para as escenas aéreas verticais de representación dos misterios medievais dentro das igrexas.
Resumo ou síntese da historia relatada pola peza teatral ou polo texto dramático.
Termo específico da teoría aristotélica, tamén empregado como sinónimo de “trama” ou “intriga” co que Aristóteles se refire á “estruturación dos feitos”.
Dise do teatro construído a través dunha dramaturxia fundamentada nos preceptos sinalados por Aristóteles na súa Poética.
Personaxe recorrente da mitoloxía ou da cultura literaria tradicional que, en si mesmo, representa algún elemento innato común á especie humana.
Vid. Artes escénicas
Vid. Artes escénicas
Conxunto de modalidades expresivas baseadas no emprego do signo escénico e caracterizadas, por tanto, polo directo como fórmula de expresión e comunicación.
Vid. Artes escénicas
Vid. Artes escénicas.
Procedemento semiótico polo cal un signo pode ser desposuído do seu sentido real inicial para atribuírlle outro sentido, produto da súa reubicación nunha nova situación comunicativa ou da acción creativa sobre o seu feixe de significados, connotacións e denotacións.
Tipo de farsa da Antiga Roma, procedente da cidade de Atella, posteriormente importada a Roma segundo o historiador Tito Livio e que se considera como un dos precedentes da Commedia dell’arte italiana.
Proba de selección do elenco, tanto para o teatro coma no medio audiovisual.
Vid. Público
Músico que acompañaba o coro e guiaba a procesión coa que se iniciaban as dionisíacas.
Óboe dobre propio do culto a Dionisos.
O auto ou auto sacramental é un xénero dramático renacentista, con orixes no teatro relixioso medieval.
Vid. Auto
1. En Teoría de Sistemas, persoa ou entidade con capacidade de actuación nun sistema teatral determinado. 2. Representante de artistas.
Concepto procedente do movemento soviético, cuxo máximo expoñente foi o Outubro revolucionario de 1917, destinado a realizar novas postas en escena multitudinarias, que empregasen apeiros e elementos dos traballadores e falasen das demandas e opresións da clase obreira, sementando as bases ideolóxicas do comunismo.