Vid. Espazo dramático
Vid. Espazo dramático
Vid. Espazo dramático
Vid. Recepción implícita
Cada unha das persoas que participan na recepción escénica.
Parte do “canto coral”, á súa vez parte estrutural da traxedia, canda o prólogo, o episodio e o éxodo.
Disciplina que estuda a relación entre os tradicionais conceptos de beleza ou pracer e o teatro e as artes escénicas. A estética teatral, por tanto, refírese aos fundamentos filosóficos para o estabelecemento do valor das artes escénicas, e a súa evolución histórica.
Vid. Distanciamento, Efecto de
É unha das partes estruturais da traxedia, canda o prólogo, o episodio e a parte coral.
Vid. Horizonte de expectativas
Segundo Aristóteles, composición dos versos.
Tradución latina do grego mythos, que na Poética de Aristóteles se refería tanto á disposición dos acontecementos na traxedia coma ao propio relato dos feitos.
Norma que rexe o funcionamento económico das artes escénicas, tendente ao déficit debido á lagoa de produtividade que se xera cando os gastos son constantes mentres que os ingresos tenden a diminuír. Esa tendencia obriga a que os modelos de produción nas artes escénicas deban procurar permanentemente fórmulas externas de inxección de capital.
Toda manifestación escénica ou dramática realizada con perspectiva de xénero, isto é, desde a ruptura coas fórmulas de organización teatral naturalizadas polo patriarcado a través das que se normaliza o sometemento das mulleres, o seu desempoderamento e a súa desigualdade, asumindo, ademais, que a Historia do Teatro silenciou tanto a presenza das artistas e o seu punto de vista estético, coma o tratamento teatral de modelos de muller heterodoxos.
Fórmula discursiva sobre a que non é aplicábel o criterio de verificación e que, por tanto, serve para representar artisticamente mundos posíbeis, entidades imaxinarias ou realidades alternativas.
Propiedade dos discursos artísticos que perseguen crear un mundo posíbel ou ficción.
En análise do discurso da posta en escena, é a noción estrutural referida ao valor que exerce a presenza dun ser humano en escena, tanto se interpreta un personaxe coma se non.
En retórica, é un procedemento expresivo que implica un desvío dos usos comunicativos cotiáns ou non marcados da linguaxe cunha finalidade estética.
Recurso dramatúrxico que consiste en deixar inacabada unha ou varias tramas argumentais dentro dunha historia. O contrario sería un final pechado.
Vid. Analepse
Vid. Prolepse
Termo específico da teoría do Teatro Épico de Bertold Brecht co que se refire á relación actitudinal entre os personaxes.
Disciplina filosófica que reflexiona sobre como se estabelece o sentido dos textos e, por tanto, sobre cales son os procedementos intelectuais que rexen a interpretación.
Personaxe principal ou protagonista que actúa como motor do argumento.
Sucesión ordenada causal e cronoloxicamente dos acontecementos da acción nunha peza teatral, identificábel, nalgúns corpos teóricos, coa fábula. Na análise de espectáculos, unha das partes da atención terá que ver coa determinación e síntese desa orde de acontecementos vencellados aos temas que trata a obra entendendo ambas cousas coma o significado da mesma. Deste xeito, […]
Conxunto de preconceptos desde os que se dá a recepción da obra artística, constituíndo unha parte fundamental do proceso de construción do sentido da obra por parte do lector/espectador.
Na Poética de Aristóteles, é, canda a mágoa, unha das emocións que se purgan a través da experiencia estética da traxedia, dando lugar á catarse.
Propiedade dos iconos ou signos nos que, no proceso de semiose, ten lugar unha relación de semellanza entre o signo (significante e significado) e o seu referente.
Tipo de signo cuxa natureza semiótica se basea na iconicidade. Tamén se denomina signo icónico.
Proceso experimentado pola persoa á que se destina a obra teatral a través do cal empatiza con quen a protagoniza, comprende as súas accións, e sente que, nas mesmas circunstancias, actuaría do mesmo xeito.
Resultado fundamental da mímese causado polo efecto de realidade que xera a posta en escena sobre a persoa que a recibe, conducíndoa a asumir o pacto escénico ficcional como medida desde a que interpretar a mensaxe sobre o escenario.
Vid. Mímese