Aristóteles defíneo do seguinte xeito: “O efecto patético consiste nunha acción destrutiva ou dolorosa, como as mortes en escena, as manifestacións de dor, as feridas e cousas polo estilo”.
Aristóteles defíneo do seguinte xeito: “O efecto patético consiste nunha acción destrutiva ou dolorosa, como as mortes en escena, as manifestacións de dor, as feridas e cousas polo estilo”.
Capacidade da obra para xerar na persoa espectadora algunha emoción, fundamentalmente mágoa ou piedade.
Na Poética de Aristóteles, é unha das propiedades do obxecto da mímese e un dos elementos formais da traxedia, canda o carácter, o argumento, a expresión, a composición musical e o espectáculo.
Figura ou entidade ficcional que desenvolve as accións do drama e de cuxa presenza depende a progresión do argumento.
Concepto co que Antonin Artaud compara o teatro no seu libro O teatro e o seu dobre (1938).
Vid. Mágoa
Acto deliberado de intervención sobre o sistema teatral con intención prospectiva e desde a vontade de mudar as dinámicas do mesmo.
Do grego poiesis (ποιησις) “creación”, está na orixe da palabra poesía e, daquela, da poética como disciplina que estuda o proceso de creación literaria a través dunha serie de técnicas concretas sobre as que se teoriza.
Interacción lingüística na que interveñen varias persoas, ou diálogo con máis de dous interlocutores.
Teoría funcionalista que tenta explicar o funcionamento das actividades humanas en sociedade a partir da idea dunha rede de relacións complexa, o sistema, que establece vínculos de interdependencia con outras redes.
Vid, Posdramático, Teatro
Condición do teatro posdramático e dos seus derivados. Conxunto de características inherentes ao posdrama.
Termo co que se designa unha modalidade teatral que constrúe a posta en escena desde unha vontade desxerarquizadora dos distintos signos, xerando así espectáculos nos que a noción tradicional de “texto” se revisa e nos que cobran valor os modos de significación estritamente escénicos.
Concepto que aparece a mediados do século XIX para facer referencia a un novo xeito de organizar e concibir a profesión teatral responsable da realización dun espectáculo teatral.
Disciplina que estuda a linguaxe en acción.
Coñecementos anteriores ao propio acto de recepción que condicionan as fórmulas a través das que a persoa destinataria estabelece o sentido da obra.
Recurso para a manipulación do discurso temporal a través do cal se remite a un episodio posterior aos feitos amosados ou relatados.
1. Conxunto das persoas que reciben unha función dun espectáculo escénico. Conxunto das espectadoras e espectadores.
2. Grupo heteroxéneo de consumidoras e consumidores nun sistema teatral.