Vid. Comunicación teatral
Vid. Comunicación teatral
Concepto referido á aptitude do teatro clásico, fundamentalmente no aspecto textual, en relación cun equilibrio entre forma e contido que determina a corrección da obra.
1. Fórmula enunciativa propia do drama.
2. Xénero literario que organiza a ficción a partir da conversa entre dous ou máis personaxes.
Forma propia da polifonía discursiva que xera especificidades semántico-pragmáticas na construción dos textos.
Directamente tomado do grego διήγησις, co significado de “relato”, o termo pasa a denominar o acto de contar e, por extensión, a ficción. Xa que a teoría literaria identificou desde Platón a diéxese coa narración, algo que recolle Aristóteles na súa Poética, identifícase habitualmente coa historia ou fábula, contraposta ao discurso que implicaría o emprego […]
Vid. Enunciación escénica Organización e disposición do material semiolóxico tanto na posta en escena coma no texto dramático orientada a xerar un significado complexo que debe ser interpretado polo espectador, espectadora, lector ou lectora. Na análise de espectáculos, atenderase especificamente ese modo de organización co fin de facer explícitos os seus mecanismos compositivos e aportar […]
Chamado orixinalmente Verfremdungseffekt, trátase dun procedemento para crear distancia teatral ou estrañamento investigado, entre outras correntes, a través do Teatro Épico de Bertold Brecht.
Característica propia da dramaticidade que estrutura o discurso dramático a través de dúas modalidades discursivas diferentes. Unha, a das didascalias, constrúe un suxeito da enunciación indeterminado que algúns autores identifican co “autor implícito”; a segunda, a dos monólogos, diálogos ou polílogos, ten como suxeitos da enunciación as figuras ficcionais do drama.
Propiedade esencial da literatura dramática. É o especificamente dramático, aquilo que outorga a condición de dramático a un texto, distinguíndoo por tanto doutros xéneros literarios coma a narrativa ou a lírica.