Para Patrice Pavis, hai catro medios esenciais polos que o drama realiza a caracterización: as indicacións escénicas, o nome de lugares e de caracteres, o discurso do personaxe e os xogos escénicos e elementos non lingüísticos da súa expresión. A particularidade do teatro, é, segundo el, que “estas indicacións son evidentemente subministradas na súa totalidade polo dramaturgo, o director e o actor, pero parecen proceder dos personaxes mesmos, da súa forma de expresarse e do seu efecto de realidade”.
O actor ou a actriz traballan a interpretación, xustamente, desde o proceso de caracterización que implica unha serie de decisións vencelladas coa súa lectura do personaxe na obra, así coma as indicacións da persoa directora de escena, que decidirá que elementos da caracterización do personaxe salientan na súa proposta. Asemade, podemos falar de caracterización no caso das figuras de modalidades escénicas non dramáticas, onde a súa configuración física e psíquica a miúdo é o soporte das alusións e referencias da posta en escena.