Peza dramática curta, normalmente de carácter lúdico, introducida entre dous actos e que serve de distensión ou descanso da obra meirande na cal se intercala.
Peza dramática curta, normalmente de carácter lúdico, introducida entre dous actos e que serve de distensión ou descanso da obra meirande na cal se intercala.
1. Pausa ou descanso no medio dunha representación escénica.
2. Peza breve intercalada entre os actos dunha peza.
Idade de ouro do teatro inglés, que se extende do 1580 ao 1630 e coincide co reinado da raína Isabel I (1558-1603) e de Xacobe I (1603-1625).
Vid. Kabuki
Xénero literario dramático que que nace no século XVIII, moi do gusto da burguesía e que ten un gran éxito ata ben entrado o século XX. Caracterízase por tratar asuntos paixonais e esaxerados, con emprego do suspense como un dos principais recursos dramáticos. Tamén adoita conter música, pois nos seus antecedentes renacentistas era un elemento esencial.
Vid. Metateatro
Forma de metaficción especificamente teatral na que o propio teatro forma parte da construción do mundo posíbel dramático xerando unha estrutura complexa na que o teatro contén o propio teatro.
Xénero teatral relixioso da Idade Media, espallado por Europa. A súa finalidade era principalmente pedagóxica, pois estaba destinada á formación dos monxes.
Xénero teatral medieval relixioso, cuxo argumento bebe de pasaxes das Sagradas Escrituras, mesturados con personaxes sobrenaturais coma demos ou anxos e representado en lingua vernácula.
Vid. Clímax
Peza medieval de carácter alegórico que ten unha especial relevancia en Francia e en Inglaterra entre os séculos XIV e XVI e que é froito da evolución dos misterios medievais, pero cun carácter máis secular.
Xénero breve que ten as súas raíces na festa e no carnaval Barroco e que se caracteriza pola súa brevidade, o carácter burlesco, festivo e o disfrace.
Elemento estrutural da intriga situado no medio da obra que implica o desenvolvemento dos distintos fíos causais do argumento e o desencadeamento da acción.
Procedemento dramático da Comedia Antiga grega, na cal o autor pon en boca dos personaxes do coro diversas intervencións relacionadas coa realidade social da época, sobre o tema ou temas tratados na comedia ou algunha vinganza, denuncia ou crítica que o dramaturgo desexa facer en relación coa súa vida pública.
Vid. Didascalia
Intervención dun personaxe nunha obra dramática.
Canción de entrada ou primeira intervención do coro no teatro grego.
Co significado de “entrada”, é un termo con aplicacións tanto na arquitectura coma na estrutura da traxedia clásica.
Aristóteles defíneo do seguinte xeito: “O efecto patético consiste nunha acción destrutiva ou dolorosa, como as mortes en escena, as manifestacións de dor, as feridas e cousas polo estilo”.
Capacidade da obra para xerar na persoa espectadora algunha emoción, fundamentalmente mágoa ou piedade.
Fórmula popular de entretemento pola cal os dramaturgos escribíán os seus dramas respectando as clásicas unidades de tempo, espazo e acción.
Vid. Peza ben feita
Peza cómica breve de carácter xocoso e que forma parte da tradición popular do teatro español.
Procedemento polo que se critican e esaxeran comportamentos e vilezas da sociedade nunha época determinada e que se resolve como un recurso da comicidade moi empregado pola farsa ou pola comedia en xeral.
Xénero da Grecia Clásica, intepretado por un coro de sátiros, de tema lendario ou mitolóxico e para o que empregaban indumentarias con pelaxes de animais, falos de gran tamaño e outros elementos de utilería.
Canción introducida como mecanismo de distanciamento no Teatro Épico de Bertodl Brecht.
Vid. Drama por estacións.
Expectativa concreta de angustia, inquedanza ou preocupación arredor dalgún dos personaxes.
Conxunto de tres traxedias e un drama satírico, compostas por un mesmo autor, interpretadas polos mesmos actores e coas que se presentaban a algún concurso na Grecia Clásica, ao ser requisito este formato para a festividade.
Conxunto de signos lingüísticos que xeran unha unidade de sentido na literatura dramática. O texto dramático, como estrutura do drama ou literatura dramática, constrúese a través da dobre enunciación como artificio que permite diferencialo doutras modalidades literarias, así coma dotar dun sentido a súa suposta finalidade escénica, de tal xeito que os parámetros espazo temporais […]