Disciplina que estuda a linguaxe en acción.
Disciplina que estuda a linguaxe en acción.
No Método de Konstantin Stanislavski, improvisación na que as actrices ou actores representan un segmento da obra en total silencio
Coñecementos anteriores ao propio acto de recepción que condicionan as fórmulas a través das que a persoa destinataria estabelece o sentido da obra.
Na Teoría de Polisistemas, de Itamar Even-Zohar, é o factor que representa a consecuencia concreta e elaborada da función de produción. No sistema teatral, produto é un texto escénico ou dramático rematado e completo, producido e consumido en función das precondicións impostas polo repertorio.
Na Teoría de Polisistemas, de Itamar Even-Zohar, é o factor que representa a función da elaboración dos produtos, iniciando así as dinámicas artísticas nunha sociedade dada. No sistema teatral, produtor ou produtora é aquel individuo ou entidade encargado de crear teatro, isto é directoras e directores de escena, compañías e dramaturgas e dramaturgos.
Corpus teatral da época medieval que non ten contido relixioso (ou máis ben non está ao servizo da alfabetización relixiosa), que se realiza principalmente en prazas do exterior das cidades, e que ten como finalidade entreter, criticar ou moralizar ao pobo.
Termo co que nos referimos á exhibición de espectáculos e, polo tanto, á escolla subxectiva baixo unha serie de parámetros artísticos, sociais ou de mercado que establece a propia persoa programadora, ben para dotar de identidade ao seu espazo teatral, ben para cumprir un servizo público e atender ás maiorías ou minorías sociais, ben para conseguir outro tipo de réditos cuantitativos ou de repercusión mediática.
Persoa que se ocupa da programación dun espazo ou casa do teatro e que pode ter diferentes graos de especialización e adicación dependendo do carácter público ou privado da entidade xestora ou da relación de postos de traballo da adminstración que o contrata.
Asentos de honra, mellor acondicionados e situados nas primeiras ringleiras do koilon.
Recurso para a manipulación do discurso temporal a través do cal se remite a un episodio posterior aos feitos amosados ou relatados.
Estrado que se situaba por diante da parede da skené onde os actores actuaban.
Ferramenta propia da planificación cultural aplicada ás artes escénicas a través da cal se delimitan tarefas e recursos, así coma a súa organización no tempo e no espazo, co fin do lograr tanto un obxectivo artístico, coma a mellora económica, unha mudanza no modelo de produción, a difusión da obra ou a compañía, a procura de espectadores ou mesmo un propósito político-cultural máis amplo.