Do grego poiesis (ποιησις) “creación”, está na orixe da palabra poesía e, daquela, da poética como disciplina que estuda o proceso de creación literaria a través dunha serie de técnicas concretas sobre as que se teoriza.
Do grego poiesis (ποιησις) “creación”, está na orixe da palabra poesía e, daquela, da poética como disciplina que estuda o proceso de creación literaria a través dunha serie de técnicas concretas sobre as que se teoriza.
Vid. Atelana
Interacción lingüística na que interveñen varias persoas, ou diálogo con máis de dous interlocutores.
Teoría funcionalista que tenta explicar o funcionamento das actividades humanas en sociedade a partir da idea dunha rede de relacións complexa, o sistema, que establece vínculos de interdependencia con outras redes.
Conxunto organizado de intervencións conscientes de carácter institucional e gobernamental destinado a pór orde nas dinámicas sociais vinculadas coa cultura e estabelecer acordos colectivos e normas que rexan o funcionamento do campo cultural e dos diversos sistemas artísticos nunha comunidade determinada e nun Estado dado. Cando as políticas culturais se orientan especificamente ao desenvolvemento de sistemas teatrais ou escénicos desde a premisa do teatro ou as artes escénicas como ben público, denomínase política teatral.
Forma da política cultural que orienta a acción dos poderes públicos cara ao teatro e as demais artes escénicas, posibilitando dinámicas de funcionamento do sistema que garantan a comunicación social das artes escénicas e as súas funcións específicas dentro do campo cultural.
Práctica teatral que persegue a contribución do teatro á revolución política proposta polo marxismo, de xeito que a representación e a práctica escénica sirvan para a toma de conciencia e a acción política por parte do público, entendido como pobo activo.
Vid, Posdramático, Teatro
Condición do teatro posdramático e dos seus derivados. Conxunto de características inherentes ao posdrama.
Termo co que se designa unha modalidade teatral que constrúe a posta en escena desde unha vontade desxerarquizadora dos distintos signos, xerando así espectáculos nos que a noción tradicional de “texto” se revisa e nos que cobran valor os modos de significación estritamente escénicos.
Teatro que recolle as ideas estéticas da chamada posmodernidade.
Concepto que aparece a mediados do século XIX para facer referencia a un novo xeito de organizar e concibir a profesión teatral responsable da realización dun espectáculo teatral.