Disciplina de coñecemento que estuda a teatralidade en todas as súas manifestacións, propoñendo métodos e conceptos para a súa definición, análise, explicación, descrición, interpretación e crítica.
Disciplina de coñecemento que estuda a teatralidade en todas as súas manifestacións, propoñendo métodos e conceptos para a súa definición, análise, explicación, descrición, interpretación e crítica.
Vid. Horror
Vid. Curral de comedias
Conxunto de tres traxedias e un drama satírico, compostas por un mesmo autor, interpretadas polos mesmos actores e coas que se presentaban a algún concurso na Grecia Clásica, ao ser requisito este formato para a festividade.
Conxunto de signos lingüísticos que xeran unha unidade de sentido na literatura dramática. O texto dramático, como estrutura do drama ou literatura dramática, constrúese a través da dobre enunciación como artificio que permite diferencialo doutras modalidades literarias, así coma dotar dun sentido a súa suposta finalidade escénica, de tal xeito que os parámetros espazo temporais […]
Conxunto de signos escénicos que, expresándose a través dos códigos propios da posta en escena, xeran unha unidade de sentido que se identifica coa esencia do espectáculo. O texto escénico ou espectacular, como estrutura do teatro ou da posta en escena, constrúese a través do emprego do signo escénico artellado dun xeito complexo en códigos que […]
Vid. Texto escénico
Vid. Didascalia
Termo grego (θέατρον) que significaba “lugar para ver” e que pasou a denominar os teatros gregos tal como se formularon inicialmente.
Parte do teatro grego situada no primeiro nivel da skené e que estaría reservada para a presenza de personaxes que representasen a divinidades.
Vid. Argumento
Vid. Grella
Proceso de transformación dun tipo de texto noutro expresado a través duns signos de natureza diferente do primeiro.
Tipo de texto dramático da actualidade que trata problemáticas e personaxes en situacións sociopolíticas do noso tempo que teñen algúns trazos característicos vinculábeis ás características esenciais da traxedia como xénero tal como o explicou Aristóteles. O heroe ou protagonista da traxedia contemporánea segue realizando accións que seguen a xeran conflito e un erro tráxico, unha hybris, un recoñecemento e produce finalmente un efecto de catarse.
É un dos grandes xéneros teatrais, que nace no teatro romano e mestura elementos grotescos, cómicos e tráxicos.
Precepto propio do clasicismo formulado con intención de garantir, na elaboración da literatura dramática, o respecto á interpretación normativa da Poética de Aristóteles do século XVII. Así, partindo da importancia dada por Aristóteles á unidade de acción, estabelécese a necesidade de respectar as unidades de tempo e de lugar.
Vid. Carro
Vid. Aristotélico, Teatro Vid. Regra das tres unidades
Vid. Regra das tres unidades
Vid. Regra das tres unidades
Vid. Distanciamento, Efecto de
Vid. Verosimilitude
Procedemento compositivo polo que todos os acontecementos da acción resultan posíbeis dentro do seu propio argumento, que, ao estruturarse segundo unha lóxica interna derivada da interconexión causal e necesaria de todos os feitos amosados ou relatados, constrúe os seus propios parámetros de credibilidade. Por extensión, é o procedemento compositivo que xera no público ilusión de realidade.
Vid. Commedia dell’arte