No Método de Konstantin Stanislavski, é a unidade básica dunha técnica de ensaios baseada na representación estimulada a través da imaxinación da actividade física do personaxe.
No Método de Konstantin Stanislavski, é a unidade básica dunha técnica de ensaios baseada na representación estimulada a través da imaxinación da actividade física do personaxe.
Vid. Método
Persoa que se dedica á arte da interpretación.
No Método de Konstantin Stanislavski, técnica de ensaio baseada na aplicación á análise textual do drama dos principios teórico-literarios do formalismo ruso.
Proposta teórico-práctica desenvolvida por Eugenio Barba e centrada no estudo das condicións pre-expresivas anteriores á actuación.
Dise do teatro construído a través dunha dramaturxia fundamentada nos preceptos sinalados por Aristóteles na súa Poética.
Vid. Artes escénicas
Vid. Artes escénicas
Conxunto de modalidades expresivas baseadas no emprego do signo escénico e caracterizadas, por tanto, polo directo como fórmula de expresión e comunicación.
Vid. Artes escénicas
Vid. Artes escénicas.
O auto ou auto sacramental é un xénero dramático renacentista, con orixes no teatro relixioso medieval.
Vid. Método
Vid. Método
Teatro que se axusta ao modelo teórico proposto por Bertold Brecht a través do chamado Teatro Épico.
Unidade estrutural de segmentación da obra dramática que se corresponde cunha mudanza espazo-temporal, a diferenza da mudanza vencellada á acción e á entrada e saída de personaxes que se correspondería coa división en actos ou mesmo escenas.
Termo empregado habitualmente en castelán, cazuela. Vid. Curral de comedias.
Fórmula expresiva en que a actriz ou o actor empregan para comunicarse elementos vencellados co movemento expresivo.
Momento álxido de concentración da tensión rítmica.
Feito provocado por calquera código de significación ou por un signo no carácter polifónico da escena e do texto dramático, que trae consigo a homoxeneización e a capacidade de integración ou reforzo da unidade formal.
Vid. Crítica teatral
Elemento estrutural da intriga situado ao principio da obra que implica a exposición dos elementos constitutivos da trama e mais a presentación dos personaxes.
Xénero cómico italiano nacido na século XVI e de importante influencia na cultura escénica europea posterior. Tamén recibiu as seguintes denominacións: commedia all’improviso, commedia a soggeto, commedia di zanni e, en Francia, comédie italienne. Como se indica no Dicionario de Termos Literarios do Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades: “A súa orixe parece […]
É o enfrontamento ou o choque entre dúas forzas que perseguen o mesmo obxectivo ou nas que unha impide o triunfo da outra nunha obra dramática. Tamén pode haber un conflito interno cando é un mesmo personaxe quen confronta dúas visións ou interese particulares na súa peripecia. Para que exista drama, o protagonista deberá atoparse […]
1. Personaxe colectivo da traxedia e da comedia grega clásicas encargado de alertar, informar, danzar ou bailar e que dialoga cos protagonistas a través do corifeo.
2. Agrupacións folclóricas que, a fins do século XIX e comezos do XX representaban zarzuelas e promovían a recuperación da música e a danza populares, alén de representacións teatrais de orde polo xeral costumista e rural.
Calzado con base de cortiza que empregaban os actores da traxedia grega clásica nas representacións para os heroes e protagonistas, coa finalidade de pareceren máis altos.
Vid. Crítica teatral
Vid. Crítica teatral
Vid. Crítica teatral
Como disciplina propia da teatroloxía, encárgase de analizar unha obra teatral e de estabelecer un xuízo de valor de carácter sincrónico arredor dela. Procedente do verbo grego κρίνειν (“separar, analizar”), o termo mantén o sentido etimolóxico como criba, peneira, separación comprensiva de elementos que deben ser diferenciados para estabelecer o valor da obra en relación co conxunto.