Vid. Commedia dell’arte
Vid. Commedia dell’arte
Vid. Kathakali
Especie de prólogo ou preludio dunha representación escénica empregada para estabelecer un contacto co espectador e captar a súa benevolencia con respecto a aquilo que vai observar. Nos séculos XVI e XVII tamén podían servir para explicar o argumento da peza e nalgún caso puido servir de instrumento para gabar a unha certa personalidade ilustre ou para festexar un determinado acontecemento histórico e social.
Vid. Atelana
Na Poética de Aristóteles, é, canda o horror, unha das emocións que se purgan a través da experiencia estética da traxedia, dando lugar á catarse.
Vid. Atelana
Prótese elaborada mediante diversos materiais segundo a época, como madeira, pasta de liño, pasta de papel ou plástico, que oculta total ou parcialmente a faciana da persoa que a leva.
Máscara empregada con fins pedagóxicos, que anula a expresividade facial e produce un estado neutro para fomentar a expresividade corporal.
Vid. Metateatro
Forma de metaficción especificamente teatral na que o propio teatro forma parte da construción do mundo posíbel dramático xerando unha estrutura complexa na que o teatro contén o propio teatro.
Vid. Kabuki
Vid. Clímax
Elemento estrutural da intriga situado no medio da obra que implica o desenvolvemento dos distintos fíos causais do argumento e o desencadeamento da acción.
Drama clásico xaponés do S. XIV que comeza a forxarse a partir de obras anónimas escritas por sacerdotes budistas e sintoístas e que evolucionou a unha forma altamente convencionalizada, con patróns temáticos derivados das fontes relixiosas e de mitos folclóricos.
Vid. Commedia dell’arte
Vid. Atelana
Co significado de “entrada”, é un termo con aplicacións tanto na arquitectura coma na estrutura da traxedia clásica.
Vid. Atelana
Interacción lingüística na que interveñen varias persoas, ou diálogo con máis de dous interlocutores.
Vid, Posdramático, Teatro
Condición do teatro posdramático e dos seus derivados. Conxunto de características inherentes ao posdrama.
Termo co que se designa unha modalidade teatral que constrúe a posta en escena desde unha vontade desxerarquizadora dos distintos signos, xerando así espectáculos nos que a noción tradicional de “texto” se revisa e nos que cobran valor os modos de significación estritamente escénicos.
Concepto que aparece a mediados do século XIX para facer referencia a un novo xeito de organizar e concibir a profesión teatral responsable da realización dun espectáculo teatral.
Asentos de honra, mellor acondicionados e situados nas primeiras ringleiras do koilon.
Estrado que se situaba por diante da parede da skené onde os actores actuaban.
Diferenza temporal entre a execución real e cotiá dunha reacción comunicativa e súa equivalente posta en escena pola persoa intérprete.
Teatro que emprega o rito como fonte nun proceso de posta en escena que bebe deses actos cerimoniais, agrarios ou de fecundidade, onde a orxía, a procesión, o sacrificio, o carnaval ou o ditirambo posúen unha especial relevancia.
Tipo de manifestación escénica que acontece en espazos públicos abertos e que pode ser itinerante ou de representación estática, que busca un rol dinámico da persoa espectadora, pois pode aparecer espontaneamente na súa vida cotiá e provocar calquera tipo de chamada, interacción ou relación paródica. Podemos establecer distintos tipos de artes escénicas de rúa: Aquelas […]
Canción introducida como mecanismo de distanciamento no Teatro Épico de Bertodl Brecht.
Vid. Drama por estacións.