Xénero teatral medieval relixioso, cuxo argumento bebe de pasaxes das Sagradas Escrituras, mesturados con personaxes sobrenaturais coma demos ou anxos e representado en lingua vernácula.
Xénero teatral medieval relixioso, cuxo argumento bebe de pasaxes das Sagradas Escrituras, mesturados con personaxes sobrenaturais coma demos ou anxos e representado en lingua vernácula.
Vid. Signo escénico
Esquema de análise que procede da narratoloxía, en concreto do lingüista lituano Algirdas Julius Greimas. A estrutura actancial que propón este investigador a partir de estudos anteriores de Etienne Souriau e Vladimir Propp, contempla seis funcións básicas: Suxeito, Obxecto, Destinador, Destinatario, Axudante e Opoñente.
Máscara xigante ou cabezudo que reciben esta denominación en certas zonas de Galicia, coma Betanzos, Ribadavia ou Pontedeume.
Vid. Clímax
Peza medieval de carácter alegórico que ten unha especial relevancia en Francia e en Inglaterra entre os séculos XIV e XVI e que é froito da evolución dos misterios medievais, pero cun carácter máis secular.
Xénero breve que ten as súas raíces na festa e no carnaval Barroco e que se caracteriza pola súa brevidade, o carácter burlesco, festivo e o disfrace.
Vid. Kathakali
Vid. Mundos posíbeis, Teoría dos
Proposta teórica que trata de explicar a formula compositiva da ficción, entendendo que todo construto ficcional xera un mundo diferente do mundo real en termos semánticos, cunhas normas de funcionamento xeradas pola propia organización da ficción determinada por modos de enunciación específicos dos discursos artísticos.
Vid. Interludio
Cómpre distinguilo de “mito” Vid. Fábula