Vid. Atelana
Vid. Atelana
1. En teatro, é un xénero breve, normalmente improvisado e metateatral, no cal se verten consideracións sobre o propio oficio de autor ou actor.
2. Xénero musical solístico que se considera como o precedente do nacemento do dramma in musica, é dicir, a ópera barroca italiana.
Na Poética de Aristóteles, é, canda o horror, unha das emocións que se purgan a través da experiencia estética da traxedia, dando lugar á catarse.
Vid. Atelana
Escenario propio da posta en escena medieval, consistente nunha plataforma, polo xeral armada sobre un carro, onde se situaba a escenografía alusiva á ficción escénica.
Prótese elaborada mediante diversos materiais segundo a época, como madeira, pasta de liño, pasta de papel ou plástico, que oculta total ou parcialmente a faciana da persoa que a leva.
Máscara empregada con fins pedagóxicos, que anula a expresividade facial e produce un estado neutro para fomentar a expresividade corporal.
Entretemento teatral do século XVI en Inglaterra, que deriva dos espectáculos cortesáns do Renacemento italiano e nos cales participaban os propios monarcas disfrazados en suntuosas festas nas salas de baile do palacio.
Vid. Método
Modelo de protección artística e fomento das artes consistente no financiamento e promoción dun artista concreto e a súa obra a través da garantía de compra, o sustento económico, o fornecemento de recursos vitais ao artista ou a residencia como garante da continuidade da produción.
Entidade gobernamental ou persoa con recursos económicos, simbólicos e sociais capaz de brindar protección e capital a artistas en xeral e a compañías escénicas en particular para garantir que a súa actividade artística se desenvolva con normalidade.
1. Accións destinada a permitir a participación dos diferentes axentes no sistema artístico en cuestión, neste caso o sistema teatral. 2. Procedemento compositivo vinculado coa narración a través do cal se constrúe unha instancia enunciativa que xera a ficción.
Proceso de intervención nun sistema artístico dado que abarca as tarefas e dinámicas orientadas a poñer en relación a produción e a recepción ou consumo do produto.
Vid. Mediación
Na época medieval, os espectáculos divídense en dous tipos fundamentais: o teatro relixioso e o teatro profano. Na primeira parte podemos atopar representacións de tropos ou diálogos da Biblia no interior das igrexas, como por exemplo o Quem quaeritis?, o drama litúrxico máis antigo que se coñece despois da caída do Imperio Romano e da […]
Vid. Mediación
Na Poética de Aristóteles, un dos medios da imitación, canda a palabra e o ritmo.
Un dos medios cos que se imita, xunto co ritmo e a palabra, que poden comparecer por separado ou combinados entre si.
Xénero literario dramático que que nace no século XVIII, moi do gusto da burguesía e que ten un gran éxito ata ben entrado o século XX. Caracterízase por tratar asuntos paixonais e esaxerados, con emprego do suspense como un dos principais recursos dramáticos. Tamén adoita conter música, pois nos seus antecedentes renacentistas era un elemento esencial.
Vid. Memoria emocional
No sistema de interpretación elaborado por Konstantin Stanislavski, é un dos mecanismos fundamentais no exercicio da interpretación, baseado na reprodución das emocións xurdidas en vivencias anteriores da persoa que actúa a través das cales constrúe o carácter do personaxe.
Na Teoría de Polisistemas, de Itamar Even-Zohar, é o factor que representa a canle na que produtores e consumidores intercambian os produtos teatrais. No sistema teatral, o mercado é un conxunto de actividades vencelladas coa adquisición do capital simbólico e social do teatro a través do investimento de capital económico.
Vid. Medieval, posta en escena
Vid. Metateatro
Forma de metaficción especificamente teatral na que o propio teatro forma parte da construción do mundo posíbel dramático xerando unha estrutura complexa na que o teatro contén o propio teatro.
1. Conxunto de exercicios, adestramentos e reflexións teóricas que permiten a aprendizaxe dun modelo teórico-práctico de interpretación e construción do personaxe.
2. Sistema de interpretación descrito por Konstantin Stanislavski.
3. Sistema de interpretación que, a partir das ideas de Stanislavski, se desenvolve nos Estados Unidos durante a segunda metade do século XX.
Vid. Kabuki
Xénero teatral relixioso da Idade Media, espallado por Europa. A súa finalidade era principalmente pedagóxica, pois estaba destinada á formación dos monxes.
Imitación, representación icónica dun referente. É o concepto fundamental da estética e poética antigas. Do grego μίμησις (mimesis), traducido ao latín como imitatio, o concepto nace para referirse á relación creativa entre a arte e o mundo, sendo esta de orde reprodutiva.
Literalmente, “construción en abismo”. Estrutura narrativa e dramatúrxica que consiste na repetición de partes que se amosan coma contidas unhas dentro das outras. Nunha estrutura deste tipo, hai sempre unha historia marco que contén dentro de si unha ou varias historias estruturalmente análogas.