Tipoloxía escénica de gran popularidade que se practica dende a dinastía Tang, co emperador Xuangzong (712 – 755 d. C.), fundador da primeira compañía de teatro coñecida da China. Existen máis de trescentas variedades, sendo a máis coñecida a ópera chinesa de Pekín, unha das máis representativas manifestacións culturais do país. Aborda maioritariamente temática histórica e foi configurada, tal e como a coñecemos na actualidade, a mediados do século XIX, se ben a súa época de esplendor foi durante a dinastía Qing (1644-1911). En 2010 foi declarada pola UNESCO Patrimonio Inmaterial da Humanidade.
De igual modo cá ópera occidental, a ópera chinesa de Pekín ten acompañamento musical, con instrumentos de percusión e de cordas tradicionais chineses. A actuación baséase en xestos, acrobacias, artes marciais e texto recitado ou falado dependendo dos personaxes e algúns coma o personaxe popular e divertido do pallaso mesmo pode empregar o dialecto da zona. Hai movementos coreografados e xestos codificados dificilmente interpretables por calquera espectador estranxeiro, así como a simboloxía cromática da indumentaria. Tamén a maquillaxe é outro dos signos fortemente prescritos, que permite recoñecer os distintos tipos de personaxes e incluso os seus diversos subtipos. É durante a dinastía Iuan (1279-1368) cando se introducen os papeis especializados coma os protagonistas Dan (personaxe feminino, heroína) e o Sheng (personaxe heroico, masculino) e o secundario Chou (o pallaso). Tamén existen outros personaxes secundarios coma: Mo, Jing, Wai e Hou. Todos eles son personaxes tipo que ás veces levan a un actor a especializarse nun papel determinado e conseguir unha gran popularidade no seu perfeccionamento de toda unha vida dedicada ao mesmo personaxe.
Destacan no repertorio das óperas chinesas de Pekín as obras que tratan asuntos militares, pero tamén as pode haber sobre materia civil con tratamento melodramático, etc. Mais unha característica compartida por todas eles e que levan a comparar este espectáculo coa occidental Commedia dell’arte é que o argumento desenvólvese polos actores en escena, a partir dun esquema argumental.