Xénero literario dramático que que nace no século XVIII, moi do gusto da burguesía e que ten un gran éxito ata ben entrado o século XX. Caracterízase por tratar asuntos paixonais e esaxerados, con emprego do suspense como un dos principais recursos dramáticos. Tamén adoita conter música, pois nos seus antecedentes renacentistas era un elemento esencial.
Vid. Memoria emocional
No sistema de interpretación elaborado por Konstantin Stanislavski, é un dos mecanismos fundamentais no exercicio da interpretación, baseado na reprodución das emocións xurdidas en vivencias anteriores da persoa que actúa a través das cales constrúe o carácter do personaxe.
Na Teoría de Polisistemas, de Itamar Even-Zohar, é o factor que representa a canle na que produtores e consumidores intercambian os produtos teatrais. No sistema teatral, o mercado é un conxunto de actividades vencelladas coa adquisición do capital simbólico e social do teatro a través do investimento de capital económico.
Vid. Medieval, posta en escena
Vid. Metateatro
Forma de metaficción especificamente teatral na que o propio teatro forma parte da construción do mundo posíbel dramático xerando unha estrutura complexa na que o teatro contén o propio teatro.
1. Conxunto de exercicios, adestramentos e reflexións teóricas que permiten a aprendizaxe dun modelo teórico-práctico de interpretación e construción do personaxe.
2. Sistema de interpretación descrito por Konstantin Stanislavski.
3. Sistema de interpretación que, a partir das ideas de Stanislavski, se desenvolve nos Estados Unidos durante a segunda metade do século XX.
Vid. Kabuki
Xénero teatral relixioso da Idade Media, espallado por Europa. A súa finalidade era principalmente pedagóxica, pois estaba destinada á formación dos monxes.
Imitación, representación icónica dun referente. É o concepto fundamental da estética e poética antigas. Do grego μίμησις (mimesis), traducido ao latín como imitatio, o concepto nace para referirse á relación creativa entre a arte e o mundo, sendo esta de orde reprodutiva.
Literalmente, “construción en abismo”. Estrutura narrativa e dramatúrxica que consiste na repetición de partes que se amosan coma contidas unhas dentro das outras. Nunha estrutura deste tipo, hai sempre unha historia marco que contén dentro de si unha ou varias historias estruturalmente análogas.
Xénero teatral medieval relixioso, cuxo argumento bebe de pasaxes das Sagradas Escrituras, mesturados con personaxes sobrenaturais coma demos ou anxos e representado en lingua vernácula.
Vid. Signo escénico
Esquema de análise que procede da narratoloxía, en concreto do lingüista lituano Algirdas Julius Greimas. A estrutura actancial que propón este investigador a partir de estudos anteriores de Etienne Souriau e Vladimir Propp, contempla seis funcións básicas: Suxeito, Obxecto, Destinador, Destinatario, Axudante e Opoñente.
Máscara xigante ou cabezudo que reciben esta denominación en certas zonas de Galicia, coma Betanzos, Ribadavia ou Pontedeume.
Vid. Clímax
Peza medieval de carácter alegórico que ten unha especial relevancia en Francia e en Inglaterra entre os séculos XIV e XVI e que é froito da evolución dos misterios medievais, pero cun carácter máis secular.
Xénero breve que ten as súas raíces na festa e no carnaval Barroco e que se caracteriza pola súa brevidade, o carácter burlesco, festivo e o disfrace.
Vid. Kathakali
Vid. Mundos posíbeis, Teoría dos
Proposta teórica que trata de explicar a formula compositiva da ficción, entendendo que todo construto ficcional xera un mundo diferente do mundo real en termos semánticos, cunhas normas de funcionamento xeradas pola propia organización da ficción determinada por modos de enunciación específicos dos discursos artísticos.
Vid. Interludio
Cómpre distinguilo de “mito” Vid. Fábula
1. Conxunto de autores, textos e espectáculos teatrais que simbolizan a nación e, por tanto, aglutinan a través das súas escollas estéticas os valores identitarios básicos dunha comunidade dada.
2. Compañía pública de teatro encargada de pór en escena os textos canónicos nun sistema teatral dado, e, por tanto, de dar carácter institucional aos valores identitarios simbolizados por esas obras.
3. Edificio teatral no que reside a compañía pública de teatro.
Ideoloxía nacionalista aplicada á formulación teórica dun teatro nacional concreto, definíndoo a partir das particularidades etnoestéticas atribuídas a unha comunidade nacional determinada que entende o seu teatro diferencial como un aspecto identitario máis.
Vid. Barroco, Teatro
Referida ás artes escénicas, é a estratexia compositiva que inclúe a diéxese explícita a través do emprego de figuras narradoras. A narración no teatro é propia dos procesos de epización.
Vid. Narración
Vid. Kathakali